Felieton na weekend

Prezydent Urugwaju Jose Mujica , kraju liczącego 3,4 miliona obywateli, przekazał równowartość swego rocznego uposażenia jako prezydenta - 2,5 miliona pesos (125 000 dolarów) - na budownictwo socjalne. W państwie tym rządzi lewicowa koalicja, wzorująca się na sąsiedniej Brazylii, a celem jest likwidacji zjawiska bezdomności poprzez realizację założeń programu ,,Razem". Tak pomyślałem, że skoro stara lewica wraca do starych czasów, a nowa wraca zawsze na obiad, to nienajgorszym pomysłem byłoby przywrócenie do emisji serialu Niewolnica Isaura – telenoweli obrazującej problemy mieszkaniowe i stan umysłu w zagranicznym wydaniu – może chociaż to wpłynęłoby w drobny sposób na rządzących, pokazało czym jest kryzys? Biorąc pod uwagę poziom retoryki współczesnych elit, 100 odcinków serialu nie powinno stanowić problemu, podejrzewam nawet, że permanentne zapędy niepodległościowe niektórych środowisk, mogłyby narobić niezłego ambarasu w życiu Isaury.

Główną bohaterką telenoweli jest młoda i piękna niewolnica o jasnym kolorze skóry (ustalmy – błękitnym lub czerwonym?), która o swoich rodzicach wie tylko tyle, że jej matka była piękną mulatką (a nie rdzenną Niemką, jak niektórzy sugerują). Należy do pana Almeidy bogatego plantatora bawełny. Dzięki swojemu kolorowi skóry nie pracuje w polu tylko pomaga w domu. Ester Almeida pod nieobecność syna traktuje ją jakby była jej córką (lecz wciąż widzi w niej syna). Zadbała o to żeby Isaura otrzymała dobre wykształcenie i dzięki niej Isaura potrafi pisać i czytać, zna języki obce – w tym polski, ładnie śpiewa, umie tańczyć, grać na fortepianie, i kłamie jak z nut. Nie żałuje też pieniędzy na drogie suknie z falbanami i bufiastymi rękawami dla Isaury, jakie kupowałaby swojemu dziecku – przypomnijmy, że miała syna. Życie Isaury toczy się jak w bajce do czasu powrotu z nieukończonych studiów w Europie młodego dziedzica Leoncio, który zakochuje się w niej i usiłuje wszelkimi sposobami uwieść do swojej partii. Od czasu jego powrotu znowu została niewolnicą, której nie wolno podczas wizyt gości przebywać na salonach. Isaura ma jednak innego adoratora – Tobiasa, dziedzica z sąsiedniej plantacji, którego kocha z wzajemnością. Chce on wykupić Isaurę i pojąć za żonę, a nikczemny, jak się szybko okazuje, Leôncio nie chce się na to zgodzić. I nawet kiedy ożeni się z Malviną, córką przyjaciela ojca nadal będzie prześladował Isaurę chcąc zmusić ją do uległości i reform. Prawda, że proste? A jakie aktualne!

Aby nadać serialowi jeszcze aktualniejszy charakter, można zawsze opisać główną bohaterkę jako Lucélia S, pseudonim Isaura. Skrócenie nazwiska do jednej litery w mediach jest równoznaczne z ograniczeniem całej serii do ostatniego odcinka – nikt nie interesuje się tym, co było wcześniej, czyniąc z jednej litery opuszczony kciuk. Podobno nigdy nie wchodzi się do tej samej rzeki, bagna owszem – podobno, ponieważ wszystko płynie jak w PZPN, rozpływa się ustach, a nie w dłoni. Na wstępie wspomniałem o programie likwidacji zjawiska bezdomności ,,Razem" – więc o co chodzi? Już o nic. Nie tym razem – rzekł Platini. Na nic wasza praca u podstaw – nie macie tyle Euro!

W ramach wyjaśnienia części powyższego harmidru, chciałbym przedstawić równanie Platiniego:

PZPN + kurator = EURO 2012 – polska reprezentacja