W odległych czasach, gdy ludzie nie szczędzili sobie słodkich słów, gdy nikt nie zauważył, że Balcerowicz dawno odszedł, gdy za afery paliwowe nie karano śmiercią, gdy trzymano język za zębami, pieniądze w skarpecie, a krewnych w Chicago, gdy umysły były otwarte, a granice zamknięte, na prowincji tętniło życie miejskie.
Mimo izolacji, młodzież potrafiła znakomicie zorganizować sobie czas wolny, realizować śmiałe inicjatywy, jak budowa skateparku, ale potrafiła również tańczyć, po prostu tańczyć. Aktywność społeczna nie wymagała posiadania umiejętności tańca na lodzie, szukania talentu i zdjęć z Bednarkiem na naszej klasie. Ktoś z klasy zawsze miał talent i nigdy nie zostawił przyjaciół na lodzie. W ciężkich czasach dla skarpetek w sandałach i czasach lekkich dla koszul pod polarem, ludzie kultury ukryli głowy w piasku, zakładając z góry, że każdy na powierzchni gra pupą. W czasach, gdy domy kultury zamieniane są na domy partii, dobrą partią jest kulturalny domownik. Zaciągnięty kredyt zaufania nie wystarczy na spłatę domu, a przyjdzie taki czas, że społeczeństwo zażąda odsetek.
Żyjemy w czasach, gdy nie walczy się o stanowiska, w dzisiejszych czasach zabiera się pracę, dzisiaj kreatywność jest jak embargo nakładane na średni szczebel, po to, by ktoś na szczycie drabiny uznał go za spróchniały, nieprzydatny, nadający sie tylko do wymiany. Szczytem marzeń jest skrócenie jej tak, aby wszyscy na dole mieli okazję sięgnąć gwiazd, a ci na górze widzieli ziemię dokładnie, przez czyste, bezchmurne niebo.
W czasach gdy heroizm to bicie się w pierś naprzemian z biciem pokłonów, gdy rezygnacja z wygód to rezygnacja z mandatu, a mandat dostaniesz za wygodę, gdy poświęcenie to koperta, hostia i krzyż, gdy radny miasta boi się wejść w ciemną bramę, gdy brama jest zamknięta, a nauka schowała klucz, gdy ręka rękę myje, a smród nadal pozostaje, gdy nie starczy drzew w nocy, by kogoś w dzień białym papierem oczernić, gdy tabula rasa to jedyna dopuszczalna rasa, gdy patriotyzm to Patrioty, a Moskwa płonie jak Rzym - pokaż kciuk w dół.
Czasem ktoś się oburzy, powie, że nie szanujesz przodków, nie oddajesz im czci, nie szanujesz jego samego, więc uznaj go za przodka, uznaj go za zmarłego, oddaj mu cześć, nie mów o nim źle, uśmiercić kogoś za życia to największa kara, więc baw się – to dance macabre, oni tego nie przeżyją.
Zakaz krzyży w warszawskim urzędzie. Trzaskowski wydał rozporządzenie
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
